Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/215

—   209   —

 — Nie umiem sobie tego wytłumaczyć. Wszystko to jest niepojęte!
 — Czy nie wiesz pan także, co pani Fauville mogła była robić po wyjściu z teatru Opery, od północy do drugiej godziny rano?
 — Nie wiem. Jest rzeczą widoczną, że została wciągnięta w jakąś zasadzkę. Ale w jaki sposób? Przez kogo? I dlaczego nie daje w tym względzie żadnych zeznań? Znów tajemnica...
 — Dnia krytycznego wieczorem zauważono pana na dworcu d’Auteuil. Co pan tam robił?
 — Byłem na bulwarze Suchet i przeszedłem pod oknami pani Fauville. Zechciej pan pamiętać, że to był czwartek. Wyjechałem następnie i wróciłem dopiero na drugi czwartek i wciąż nie wiedząc nic o całym dramacie i aresztowaniu pani Fauville, wróciłem pod jej okna następnego czwartku. Było to właśnie tego samego wieczoru, kiedy pan wykrył moje mieszkanie i zadenuncyonował mnie przed brygadyerem Mazeroux.
 — A teraz inna sprawa. Czy wiedział pan o spadku po Morningtonie?
 — Nie, a Florentyna tem mniej i mamy wszelką podstawę do przypuszczenia, że również pani Fauville, ani jej małżonek, nic o owym spadku nie wiedzieli.
 — Czy po raz pierwszy znaleźliście się w owej stodole w Formigny?
 — Po raz pierwszy i nasze zdumienie na widok dwóch kościotrupów, przytwierdzonych do belki, było nie mniejsze od pańskiego.
 Don Luis umilkł. Zastanowiwszy się przez chwilę, czy nie należało jeszcze o coś zapytać rzekł:
 — Jest to wszystko, co pragnąłem wiedzieć. Czy pan ze swej strony jest równie pewny, że powiedziałeś wszystko, co potrzeba?
 — Tak jest.
 — Chwila jest poważna. Jest rzeczą możliwą, iż nie będziemy mogli się widywać. Otóż nie dał mi pan żadnego dowodu, popierającego pańskie zeznania.
 — Powiedziałem panu całą prawdę. Takiemu człowiekowi, jak pan, naga prawda wystarczy. Co się mnie tyczy, to jestem pokonany. Wycofuję się