Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/248

—   242   —

 Wbrew woli jednak, nawiązując ponownie rozmowę, rzekł burkliwym tonem:
 — Chciałbym wreszcie dowiedzieć się naprawdę, z kim mam przyjemność mówić? Jakto? Więc pan jesteś don Luisem Perenną?...
 — Tak jest.
 — Czego pan sobie życzy?
 — Która jest godzina?
 Prefekt uczynił gniewny giest nie tyle z powodu tego niewczesnego pytania, ile raczej wskutek tego, że istotnie, bez żadnej wątpliwości, rozpoznał głos don Luisa Perenny.
 — Więc co? — zapytał, starając się zapanować nad sobą. — Cóż to za nowa historya? Gdzie pan jesteś?
 — U siebie w domu, ponad żelazną zasuwą... w suficie... mojego gabinetu...
 Prefekt powtórzył całkiem zdezoryentowany:
 — W suficie?...
 — Tak i przyznać się muszę, że jestem porządnie wyczerpany niewygodną pozycyą.
 — Pospieszymy panu z pomocą! — pocieszył go prefekt, którego ta nowa historya znów bawić poczęła.
 — Później, panie prefekcie! Przedewszystkiem proszę mi powiedzieć... Prędko! W przeciwnym razie nie wiem, czy starczą mi siły... Która jest teraz godzina?
 — Ależ... przecie...
 — Bardzo proszę!
 — Za dwadzieścia minut będzie trzecia.
 — Trzecia bez dwudziestu minut?
 Mogłoby się zdawać, że don Luis odzyskał nagle siły pod wpływem obawy. Jego głos osłabiony nabierał naprzemian akcentów prośby, rozkazu, rozpaczy i w pełni wewnętrznego przeświadczenia, które starał się prefektowi narzucić, rozkazywał:
 — Uciekaj pan, panie prefekcie... nie zwlekając ani chwili!... Opuść ten dom! O godzinie trzeciej wyleci on w powietrze... Ależ tak, zaklinam pana... W dziesięć dni po czwartym liście... To znaczy dzisiaj, gdyż czwarty list spóźnił się o dziesięć dni... To ma być dzisiaj o godzinie trzeciej rano..