Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/294

—   288   —

de Rivoli, i paląc cygara lub też puszczając bańki mydlane, które prąd powietrza unosił w kierunku Tuileriów.
 Mazeroux nie był w stanie tego zrozumieć.
 — Głupieję na widok szefa! — mówił. — Szef ma wygląd taki spokojny i beztroskliwy!
 — Jestem spokojnym i beztroskliwym, Alekandrze.
 — Więc cóż się stało? Czy sprawa ta już szefa nie interesuje? Szef wyrzekł się już chęci wywarcia zemsty za panią Fauville i Sauveranda? Oskarżają szefa z całą otwartością, a szef w odpowiedzi na to puszcza sobie bańki z mydła?...
 — Niema nic przyjemniejszego’ Aleksandrze!
 — Czy chce szef, abym powiedział co ludzie mówią? Otóż sądzą, że szef odnalazł już klucz do tej zagadki...
 — Być może, Aleksandrze!
 Nic nie było w stanie wytrącić don Luisa z równowagi. Jeszcze godziny upłynęły i nowe godziny potem minęły, a on nie ruszał się ze swego balkonu. Teraz nadleciały znów wróble, którym rzucał okruchy bułki. Istotnie, możnaby sądzić, że i dla niego sprawa zbliżała się do swego kresu, i że rzeczy rozwijają się jaknajpomyślniej.
 Ale w dniu wyznaczonym na zebranie wszedł Mazeroux bardzo zmieszany z listem w ręku:
 — To dla szefa — oświadczył. — List ten mnie został doręczony, ale z kopertą wewnętrzną, zaadresowaną do szefa... Jak to szef sobie wytłumaczy?
 — Bardzo prosto, Aleksandrze! Nieprzyjaciel mój zna nasze zażyłe stosunki, a nie wiedząc gdzie mieszkam...
 — Jaki nieprzyjaciel?
 — Powiem ci to dziś wieczór...
 Don Luis otworzył kopertę i czytał następujące słowa, nakreślone czerwonym atramentem:
 „Jeszcze pora, Lupinie! Wycofaj się z walki! Jeśli tego nie uczynisz, to i tobie śmierć jest sądzona. Gdy będziesz sądził, że jesteś u celu, gdy ręką twoją sięgniesz, aby mnie schwytać i kiedywydasz już okrzyk zwycięstwa, wtedy właśnie prze paść otworzy się pod twemi stopami. Miejsce