Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/338

—   332   —

odstawił mnie do więzienia, wpadł na ślady samochodu, uwożącego niewiadomo dokąd Florentynę Levasseur?
 — Owszem, samochód ten zatrzymał się w Wersalu. Osoby, które go zajmowały wynajęły inne auto, którem miały się udać do Nantes. Oprócz tej odpowiedzi, czego pan sobie więcej życzy?
 — Puszczenia mnie na wolność panie prezydencie.
 — I to, rozumie się, natychmiast? — zapytał, śmiejąc się Valenglay.
 — Co najwyżej za 40 lub 50 minut.
 — O godzinie wpół do dziewiątej, nieprawdaż?
 — W najgorszym razie, panie prezydencie!
 — I na cóż potrzebne panu jest to uwolnienie?
 — Po to, ażebym mógł doścignąć zabójcę Morningtona, inspektora Verota i członków rodziny Roussel.
 — I uda się panu samemu tego dokonać?
 — Tak jest.
 — Wszak policya jest w ruchu, telegraf również i morderca nie ucieknie nam z Francyi.
 — Panowie nie będziecie mogli go wykryć.
 — Owszem, wykryjemy go.
 — Zanim dokonacie tego, to zabije on Florentynę Levasseur. Będzie to już siódma ofiara tego bandyty. Samiście tego chcieli!
 Valenglay zastanowił się przez chwilę, poczem zapytał:
 — Według pana, wbrew wszelkim pozorom i wbrew umotywowanym podejrzeniom pana prefekta policyi. Florentyna Levasseur jest niewinna?
 — Zupełnie niewinna, panie prezydencie.
 — I pan sądzi, że ona jest w niebezpieczeństwie?
 — W niebezpieczeństwie utraty życia.
 — Pan kocha Florentynę Levasseur?
 — Kocham!
 Przez Valenglaya przeszedł dreszcz wesołości. Lupin zakochany! Lupin działający z pobudek miłosnych i wyznający otwarcie swą miłość! Co za interesująca przygoda!
 Po chwili prezydent ministrów oświadczył:
 — Śledziłem sprawę Morningtona dzień po dniu