Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/361

—   355   —

ale kto chce dojść do jakiegoś końca, musi się zgodzić na prowadzące do niego ścieżki, a idzie tu wszak o zakończenie tej ohydnej sprawy Morningtona!
 — Dzisiejszego jeszcze wieczora wszystko będzie załatwione — oświadczył don Luis.
 — Spodziewam się. Nasi ludzie są już na śladach.
 — Są oni na śladach, ale w każdem mieście, w każdej wiosce, spotkawszy każdego chłopa, powinni poddawać te ślady kontroli, informować się czy auto nie skręciło w inną stronę, a wskutek tego będą tracili czas, ja zaś zmierzać będę prosto ku bandycie.
 — Jakim cudem?
 — To jest jeszcze moja tajemnica, panie prezydencie. Poproszę pana tylko, ażeby pan zechciał dać panu prefektowi pełną władzę do usunięcia wszelkich drobnych trudności, któreby mogły stanąć mi na przeszkodzie w wykonaniu mojego planu.
 — Niech i tak będzie. Czy poza tem ma pan jeszcze jakie życzenie?
 — Owszem, poproszę jeszcze o tę mapę Francyi.
 — Bierz pan.
 — I o dwa browningi.
 — Pan prefekt to załatwi. Czy to już wszystko? Potrzebuje pan może pieniędzy?
 — Dziękuję, panie prezydencie. Ja zawsze posiadam w swoim portfelu na konieczne wydatki 50.000 franków.
 — W takim razie — wtrącił prefekt policyi — muszę panu towarzyszyć jeszcze do więzienia, przypuszczam bowiem, że pański portfel wczoraj panu zabrano i że znajduje się on w kancelaryi więziennej?
 Don Luis uśmiechnął się.
 — Panie prefekcie, te rzeczy, które mi można kiedykolwiek zabrać, nigdy nie mają wielkiej wartości. Mój portfel jest istotnie w więzieniu, ale pieniądze...
 Nie kończąc tego zdania, don Luis podniósł lewą nogę i wprowadził w ruch obrotowy swój obcas. Usłyszano jakiś lekki zgrzyt, po chwili zaś z podwójnej podeszwy wysunęło się coś w ro-