Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/39

—   33   —

 — Ach, nędznicy... nędznicy...
 Był to człowiek około pięćdziesięcioletni, o cerze bardzo bladej, zapadniętych policzkach i chorobliwym wyglądzie. Łzy cisnęły mu się do oczu.
 — O kim pan mówisz? — zapytał prefekt. — Czy o tych, którzy zgładzili ze świata inspektora Verota? Mógłbyś pan ich nam wskazać, pokierować naszemi dochodzeniami?
 Hipolit Fauville zaprzeczył ruchem głowy.
 — Nie. nie. Na razie nie przydałoby się to na nic... Moje dowody jeszcze nie wystarczają... Naprawdę nie wystarczają...
 — Panie prefekcie — począł się tłumaczyć, wstając z miejsca. — Niepotrzebnie pana fatygowałem, ale chciałem wiedzieć... Przypuszczałem, że inspektor Verot uniknął nieszczęścia... Jego zeznania dołączone do moich byłyby niezwykie cenne... Ale może był jeszcze w stanie pana uprzedzić?
 — Nie, mówił tylko o dzisiejszym wieczorze, o nadchodzącej nocy...
 Hipolit Fauville podskoczył.
 — Dzisiaj wieczór?... A zatem byłby już czas... Ale nie, nie, to niemożliwe... Oni nic jeszcze nie mogą mi uczynić złego... Jeszcze nie są gotowi...
 — Inspektor Verot zapewniał jednak, że podwójna zbrodnia ma być dokonana jeszcze dzisiejszej nocy.
 — Nie, panie prefekcie. On się myli... Ja wiem dobrze... Jutrzejszego wieczoru najwcześniej... i schwytamy ich w pułapkę... Ach nędznicy!...
 Don Luis zbliżył się do Fauville’a i spytał:
 — Pańska matka nazywała się Hermina Roussel, nieprawdaż?
 — Tak jest. Już nie żyje.
 — Pochodziła ona z Saint-Etienne?
 — Tak... Ale czemu się pan o to pyta?
 — Pan prefekt wyjaśni to panu jutro, A teraz jeszcze słówko.
 To mówiąc, don Luis otworzył pudełko, pozostawione przez inspektora Verota.
 — Czy ta tabliczka czekolady i te odciski zębów wyjaśniają panu cośkolwiek?
 — Ach! — zawołał inżynier. — Jakaż podłość!