Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/45

—   39   —

się, chowając pieniądze powiedział dwa razy „dziękuję” i wyszedł nie odwracając głowy.
 — Pijaczyna! — warknął don Luis. — I co pan na to powiesz, panie brygadyerze?
 Brygadyer Mazeroux spoglądał na Perennę zdumiony, rozszerzając źrenice.
 — Ależ, panie...
 — Co, brygadyerze?
 — Ależ panie, kimże pan właściwie jesteś?
 — Kim jestem?
 — Tak.
 — Czyż pana o tem nie poinformowano? Peruwiańczykiem, albo Hiszpanem... Sam wreszcie dobrze nie wiem... Krótko mówiąc, jestem don Luisem Perenną.
 — Kłamstwo! Wszak byłem świadkiem.
 — Don Luis Perenna, były legionista...
 — Dość, panie!...
 — Umedalowany... udekorowany na każdym szwie swego ubrania...
 — Jeszcze raz mówię panu, dość tego i wzywam pana, abyś się udał wraz ze mną do prefekta.
 — Ale pozwól-że mi dalej mówić do dyabła! A zatem... były legionista... były bohater... były aresztant z więzienia a la Sante... były książę rosyjski... były szef służby bezpieczeństwa... były...
 — Ależ pan jest szalony?! — przerwał brygadyer. — Cóż to znowu za historye pan opowiadasz?
 — Historye prawdziwe, autentyczne! Pytasz się pan, kim jestem, a więc panu swe stanowiska wyliczam. Czy mam sięgnąć jeszcze wyżej? Mam jeszcze kilka tytułów do zakomunikowania panu. A więc: markiz, baron, książę, arcyksiążę, wielki książę, mały książę, kontr-książę... Gdyby mi powiedziano, że byłem królem, to, do dyabła, nie ośmieliłbym się zaprzeczyć.
 Brygadyer Mazeroux chwycił swemi, przywykłemi do takiej funkcyi rękami, wątłe pozornie ręce Perenny i rzekł:
 — Nie wiem, z kim mam do czynienia, ale mimo to pana nie puszczę. Sprawa wyjaśniona będzie w prefekturze.
 — Ależ nie mów tak... mocno, Aleksandrze!