Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/46

—   40   —

 Dwie wątle pięści Perenny uwolniły się z niesłychaną łatwością z żylastych rąk brygadyera, którego ręce z kolei zostały przez Perennę unieruchomione.
 — A zatem nie poznajesz mnie głupcze? — zawołał don Luis.
 Brygadyer Mazeroux nie szepnął ani słowa. Źrenice jego zozszerzyły się jeszcze bardziej. Wysilał mózg, aby zrozumięć całe zajście i trwał wciąż w osłupieniu.
 Ten głos, ten sposób rozmowy, przenikliwy wyraz tych oczu, a przytem to imię Aleksander, które nie było jego właściwem imieniem i którego używała w stosunkach z nim kiedyś jedna tylko osoba... Czyż to możliwe?!
 — Szef mój... szef?... — bąknął.
 — Dlaczegóżby nie?
 — Ależ nie... nie... ponieważ...
 — Ponieważ co?
 — Już pan nie żyjesz.
 — Więc cóż? Czy sądzisz, że śmierć przeszkadza mi życ?...
 A gdy brygadyer zdawał się być coraz bardziej ogłupiony tem wszystkiem, Perenna położył mu rękę na ramieniu i rzekł:
 — Kto kazał ci wstąpić do prefektury policyi?
 — Szef służby bezpieczeństwa, pan Lenormand.
 — A kto był owym panem Lenormandem?
 — Był nim szef.
 — A zatem Arseniusz Lupin, nieprawdaż?
 — Tak.
 — Dobrze! Aleksandrze, czy nie sądzisz zatem że o wiele trudniej było Arseniuszowi Lupinowi zostać szefem służby bezpieczeństwa, którym jednak był jako żywo, aniżeli stać się don Luisem Perenną, aniżeli być udekorowanym medalami, stać się legionistą, być bohaterem, a nawet... nawet być żywym, będąc umarłym?...
 Brygadyer Mazeroux przyglądał się w milczeniu swemu towarzyszowi, następnie zaś oczy jego się ożywiły, śniada twarz spurpurowiała i nagle, uderzając pięścią w stół, chrapliwym głosem zawołał:
 — Dobrze więc, niechaj tak będzie! Ale ostrzegam pana, że na mnie liczyć już więcej nie mo-