Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/48

—   42   —

 — Co śpiewasz ptaszyno?
 — Są jeszcze inni...
 — Wyrażaj się jaśniej.
 — Gdyby naprzykład wpadli na pański ślad?
 — W jakiż to mogłoby się stać sposób?
 — Może pan być zdradzony.
 — Przez kogo?
 — Przez naszych dawnych kolegów...
 — Bądź o to spokojny. Wyekspedyowałem ich poza granice Francyi...
 — Dokądże to?
 — Jest to moja tajemnica. Ciebie pozostawiłem w prefekturze na wypadek, gdybym potrzebował twoich usług. Sam widzisz teraz, że miałem racyę.
 — A jeżeli wykryją, kim pan istotnie jesteś?
 — Więc cóż?
 — Osadzą pana w areszcie.
 — To niemożliwe.
 — Dlaczego?
 — Nie mogą mnie zaaresztować.
 — Dlaczego?
 — Sam przecież wymieniłeś powód. Dla względów wyższych, strasznych, niepokonalnych...
 — Jakich?
 — Już nie żyję...
 Mazeroux był wprost otumaniony. Argumenty byłego szefa trafiały mu do przekonania. Teraz jednym rzutem oka dostrzegł w domniemanym nieboszczyku Arseniusza Lupina w całej jego potędze. I nagle brygadyer wybuchnął śmiechem tak szalonym, że złamał się we dwoje, a konwulsyjne nieledwie drgawki krzywiły pociesznie jego melancholijne oblicze.
 — Ach, szefie! — wołał. — Więc zawsze tensam?! Boże, jakie to śmieszne! I pytasz się, czy pójdę z tobą? Oczywiście, że pójdę! Jesteś pan nieboszczykiem... pogrzebanym... w proch rozpadłym... Co za śmieszność! Boże, co za śmieszność!...
 Inżynier Fauville zamieszkiwał na bulwarze Suchet dom dosyć duży, otoczony z lewej strony ogrodem, w którym kazał wznieść budynek, służący mu za gabinet do pracy. W ten sposób ogród zredukowany został do kilku zaledwie drzew i pewnej liczby klombów, otoczony zaś był kratami,