Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/52

—   46   —

 — Niechaj tak będzie — powiedział, — Poproszę tylko pana o pozwolenie, ażebyś pan mnie i mojemu przyjacielowi pozwolił tu, w pobliżu swej osoby, spędzić tę noc.
 — Dobrze, jeżeli pan sobie tego życzy. Zresztą może to i lepiej.
 W tej właśnie chwili zapukał jeden ze służących i zaanonsował inżynierowi, że jego żona, przed wyjściem, pragnie się z nim widzieć. Zaledwie służący odszedł, weszła pani Fauville.
 Wdzięcznym ruchem głowy pani Fauville złożyła ukłon Perennie i brygadyerowi. Była to kobieta mniejwięcej trzydziestoletnia, niezwykłej piękności, którą zawdzięczała błękitowi swych ocząt, bujnym włosom i nad wyraz miłej twarzyczce. Miała na sobie pod obszernym płaszczem jedwabnym tualetę balową, odsłaniającą jej piękne ramiona.
 Pan Fauville zwrócił się do niej zdziwiony:
 — Ty wychodzisz dziś wieczór?!
 — Przypominasz sobie pewnie — odrzekła — że państwo Auverard zaofiarowali mi miejsce w loży na przedstawieniu operowem i że sam mnie prosiłeś, abym po przedstawieniu spędziła chwil kilka na wieczorku u pani Ersinger.
 — Istotnie... istotnie... Zapomniałem o tym. Jestem taki zapracowany.
 Pani Fauville, zapinając rękawiczki, zapytała.
 — Czy nie wybierzesz się dziś do pani Ersinger?
 — Po co?
 — Byłoby to wielką dla niej przyjemnością.
 — Ale nie dla mnie! Zresztą stan zdrowia mego staje mi na przeszkodzie.
 — A zatem wytłumaczę cię przed nią.
 — Dobrze.
 Pani Fauville pięknym giestem owinęła się w płaszcz i stała chwilę nieruchoma, jakgdyby oczekując na słowo pożegnania, poczem rzekła:
 — A więc Edmunda niema tutaj? Przypuszczałam, że pracuje wraz z tobą?
 — Był bardzo zmęczony.
 — Czy śpi już?
 — Tak jest.
 — Chciałam go jeszcze uścisnąć.