Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/76

—   70   —

w tym domu nie spędził, to co pomyślałby pan o takim zbiegu okoliczności?
 — Oto właśnie pułapka — pomyślał Perenna. — Jest rzeczą jasną, że znaleźli oni coś w kufrze i że wyobrażają sobie, iż ten znaleziony przedmiot należy do mnie. Dobrze! Ale w takim razie, ponieważ nie dotykałem się wcale kufra, należałoby przypuścić, że przedmiot ten został mnie skradziony i dla skompromitowenia mej osoby włożony następnie do kufra. Jest to niemożliwe, albowiem dopiero od wczorajszego wieczora jestem wmieszany do tej sprawy i ponieważ nie miano na to czasu, aby w ciągu tej nocy, w czasie której nie widziałem nikogo, uknuć przeciwko mnie podobnie zawikłaną intrygę. A więc...
 Prefekt policyi, przerywając te rozmyślania, powtórzył:
 — Coby pan w takim razie o tem sądził?
 — W takim razie, panie prefekcie, zachodziłby niezaprzeczony związek pomiędzy osobą, znajdującą się w tym domu, a popełnioną tutaj zbrodnią.
 — W konsekwencyi zatem tego, co pan powiedział, mamy prawo conajmniej podejrzewać tę osobę?
 — Oczywiście!
 — Jest to pańskie zdanie?
 — Bardzo dokładne!
 Pan Desmalions wyjął z kieszeni papier, rozwinął go i wziąwszy zeń w dwa palce mały turkus, pokazał go obecnym:
 — Oto jest turkus, który znaleźliśmy w kufrze. Turkus ten, bez żadnej wątpliwości, należy do pierścionka, który pan nosi na palcu.
 Don Luis zawrzał wściekłym gniewem.
 — Ach, szubrawcy! — wykrzyknął. Sprytni są, mimo wszystko! Ale nie, nie mogę uwierzyć...
 Przyjrzał się swemu pierścionkowi. Istotnie w pierścionku brak było wielkiego martwego turkusa, otoczonego drobniejszymi turkusami dookoła. Kamień, który trzymał w swych palcach pan Desmalions, pasował doskonale do pierścionka Perenny.
 — I cóż pan wobec tego? — zapytał prefekt.
 — Oświadczam, że ten turkus pochodzi z mego