Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1924).djvu/80

—   74   —

 W tej właśnie chwili weszła pani Fauville z twarzą pełną wdzięku i czaru, mimo śladów płaczu, który zaczerwienił jej policzki i odebrał im ich zwykłą świeżość. W oczach jej jednak malowało się jeszcze obłąkanie i strach, świadomość zaś świeżo rozegranego strasznego dramatu, panująca wciąż nad jej mózgiem, przebijała się we wszystkich ruchach i giestach tej czarującej postaci.
 — Raczy pani spocząć — zaczął z nadzwyczajną uprzejmością prefekt — i wybaczyć mi, że jeszcze ośmielam się ją trudzić, ale czas jest bardzo drogi i musimy wszystko uczynić, aby dwie opłakiwane przez panią ofiary były bezzwłocznie pomszczone.
 Słowa te znów wycisnęły łzy z pięknych oczu pani Fauville, która łkając oświadczyła:
 — Skoro sprawiedliwości potrzebna jest jeszcze moja osoba, panie prefekcie...
 — Tak, idzie nam o zasiągnięcie pewnych wiadomości. Matka męża pani już nie żyje, nieprawdaż?
 — Tak, panie prefekcie.
 — Pochodziła ona z Saint-Etienne i z domu nazywała się Roussel.
 — Tak jest.
 — Czy maż pani posiadał brata lub siostrę?
 — Nie.
 — A zatem niema już żadnego potomka Elżbiety Roussel?
 — Żadnego.
 — Dobrze! Ale Elżbieta Roussel posiadała dwie siostry, nieprawdaż?
 — Tak jest.
 — Hermelina Roussel, starsza siostra, wyemigrowała i nigdy już o niej nie słyszano. Druga z sióstr, młodsza...
 — Druga nazywała się Armandą Roussel. Była to moja matka...
 — Jakto?
 — Powiadam, że panieńskie nazwisko mej matki brzmiało Armanda Roussel i że ja zaślubiłam swego kuzyna, który był synem Elżbiety Roussel.
 Zeznanie to wywarło na obecnych wrażenie piorunujące.