Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/104

 — Prawie... to jest...
 — Gadajże nareszcie!
 — Kiedy... to trzeba zacząć od początku.
 — Zaczynaj prędzej, to prędzej skończysz!
 — Zaraz. Otóż, szefie, nietylko chłopak z kawiarni widział wówczas tego człowieka, ale i gość jeden, który był tam równocześnie, zauważył go i słyszał, jak wychodząc, pytał przechodnia, gdzie jest najbliższa stacja kolei podziemnej w stronę przedmieścia Neuilly.
 — Doskonale! A w Neuilly, szukając na prawo i na lewo, udało wam się go wykryć?
 — Dowiedzieliśmy się nawet jak się nazywa, szefie: Hubert Lautier i mieszka w alei du Roule. Tylko, że go tam już niema. Znikł przed sześciu miesiącami, zostawiając meble; zabrał tylko dwa kufry ze sobą.
 — No, a poczta?
 — Na poczcie powiedziano nam, że osobnik o podobnej powierzchowności przychodzi mniejwięcej raz na tydzień odbierać korespondencję. Dość dawno go jednak nie widziano.
 — Czy korespondencja adresowana jest na jego nazwisko?
 — Nie, oznaczona jest tylko literami.
 — Jakie litery?
 — B.R.W.S.
 — Czy to wszystko?
 — Z mojej strony wszystko. Lecz jednemu z kolegów udało się stwierdzić na mocy zeznań dwóch policjantów, że facet z laską hebanową o srebrnej rączce i w binoklach szyldkretowych wysiadł na stacji w Auteuil przed północą i skierował się w stronę Ranelaghu właśnie w ową pamiętną noc zamordowania obu Fauvillów. Przypomina zaś