Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/145

stko to było pełne wdzięku i tchnęło łagodnością i jakby wielką prostotą i szczerością. Czyż ta kobieta mogła być zbrodni arką i trucicielką?...
 — Nie pamiętam, jakie mi pani imię podała jako swoje, lecz to nie było prawdziwe — powiedział jej don Luis.
 — Ależ owszem... Marta. Nazywam się Marta — odparła żywo.
 — Nie, pani imię jest Flora. Florencja Levasseur...
 Ona drgnęła.
 — Co? Kto panu powiedział? Flora... Skąd pan wie?
 — Oto pani fotografja i imię trochę zatarte.
 — Ach! — zawołała zdumiona, patrząc na portret — To nie do uwierzenia! Skąd to się wzięło? Gdzie to pan znalazł?
 Nagle dodała:
 — To prefekt policji musiał ją panu dać, nieprawdaż? Tak... to on... jestem tego pewna... Jestem pewna, że ta fotografja służy policji jako opis mojej osoby... i że mnie poszukują... Mnie także... I to za pańską przyczyną... Wszędzie, za wsze pan...
 — Niech się pani nie obawia — rzekł Perenna.
 — Wystarczy zrobić kilka kresek na tej odbitce, żeby ją uczynić zupełnie niepodobną... Ja to zrobię... Może się pan i nie obawiać.
 Ona jednak nie słuchała, tak zapatrzona była w fotografję.
 — Miałam lat dwadzieścia... — szeptała. — Mieszkałam we Włoszech... Boże! jaka ja byłam szczęśliwa wówczas! I tak się cieszyłam tą fotografją! Czułam się piękną... A potem, ktoś mi ją ukradł...