Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/15

i chwalebne rany, zdobyte na polu walki, zmusiły do przedwczesnego opuszczenia armji czynnej.
 Tymczasem drzwi otworzyły się raz jeszcze.
 — Don Luis Perenna, nieprawdaż! — zapytał prefekt — podając rękę nowo przybyłemu.
 Był to człowiek średniego w zrostu o powierzchności uderzająco młodej, któremu lat trudno byłoby dać więcej niż czterdzieści, gdyby nie para nieznacznych zmarszczek na twarzy i skroniach pozwalających domyślać się kilku lat więcej. Odznaczony był medalem wojskowym i Legją honorową...
 — Tak jest, panie prefekcie, — skłonił się wytwornie.
 — Ależ to Perenna! jeśli mnie oczy nie mylą, — zawołał major d’Astrignac. Jesteś więc jeszcze na tym świecie!
 — Do usług panie majorze, i niezmiernie się cieszę, że pana widzę!
 — Perenna żyw i zdrów! Ależ o tobie nie miano już żadnych wieści w Maroku, kiedy stamtąd wyjeżdżałem. Przypuszczano już, że nie żyjesz.
 — Byłem tylko w niewoli.
 — W niewoli marokańskiej! to prawie to samo co śmierć.
 — Nie zupełnie panie majorze, czego jestem żywym dowodem. Z niewoli można czasem umknąć!...
 Prefekt przypatrywał się z mimowolną sympatją tej energicznej postaci o uśmiechniętym wyrazie twarzy i oczach szczerych i stanowczych, o cerze bronzowej, jakby wypalonej ogniem południowego słońca.
 Następnie dał znak obecnym, żeby zajęli miej-