Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/212

 Jasnem było, że komisarz nie daje najmniejszej wiary całej historji. Wiedział już przez p. Demaliona i sierżanta Mazeroux, że Perenna kocha się we Florencji. Wiedział też, że don Luis nie był człowiekiem zdolnym wydać kobietę kochaną, nawet w przystępie zazdrości.
 — No toście, się dobrze spisali! rzekł — z udaną dobrodusznością. — Niechże mnie pan zaprowadzi do swych więźniów. Ciężką mieliście przeprawę?
 — Nie bardzo. Udało mi się rozbroić tego bandytę. Jednakże Mazeroux został lekko zraniony sztyletem w palec.
 — Nic poważnego?
 — Ach, nie, poszedł do apteki zrobić opatrunek.
 Komisarz zdziwiony zatrzymał się.
 — Jakto, Mazeroux nie jest na górze z więźniami?
 — Nie.
 — Ależ, pański służący mówił mi...
 — Mój służący mylił się. Mazeroux wyszedł na kilka minut przed pańskiem przybyciem.
 — To dziwne, moi agenci mówili mi też, że się tu znajduje. Nie widzieli go wychodzącego...
 — Jakto, nie widzieli go wychodzącego? — powtórzył don Luis z udanym niepokojem. — Gdzieżby on był w takim razie? Mówił mi przecież wyraźnie że idzie do pobliskiej apteki.
 Komisarz z rosnacem niedowierzaniem spojrzał na Perennę. Widocznie don Luis chciał go się pozbyć, wysyłając na poszukiwanie sierżanta.
 — Poszlę jednego z moich agentów — rzekł.
 — Gdzie się znajduje ta apteka?
 — W pobliżu przy ulicy Bourgogne. Można zresztą zatelefonować.