Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/242

 — Jakieś niewczesne żarty!...
 Jednakże mimowoli zbliżył się znów do aparatu i zapytał:
 — A więc, czego pan chce?
 — Zapytać, która godzina?
 — Która godzina?
 — Tak jest, która godzina.
 Nie tyle może niedorzeczna odpowiedź, ile głos Perenny, który rozpoznał nareszcie, zirytowały prefekta.
 — Cóż to za nowa historja? Odzie pan jest?
 — W moim pałacu w kryjówce, mieszczącej się w suficie nad kabiną telefoniczną...
 — W suficie?...
 — Tak. I mocno wycieńczony muszzę przyznać.
 — Przyjdziemy panu zaraz z pomocą odpowiedział p. Demalion ubawiony.
 — To na. później, panie prefekcie. Niech mi pan najprzód powie... i to zaraz... bo może zbraknąć sił... Która godzina?
 — Ależ... dlaczego?
 — Panie prefekcie... proszę pana!...
 — Za dwadzieścia minut trzecia.
 — Za dwadzieścia minut trzecia! W przystępie nagłej trwogi den Luis Perenna odzyskał nieoczekiwanie energję. Głos jego dotychczas słaby nabrał mocy i na przemian rozkazującym, na przemian zaś błagalnym i zrozpaczonym tonem począł mówić:
 — Panie prefekcie, uchodźcie statąd opuśćcie wszyscy willę... O godzinie trzeciej willą Fauville wyleci w powietrze... Napewno... ręczę panu za to Niech pan nie zapomina, że w ukazywaniu się listów nastąpiło dziesięciodniowe opóźnienie. A przvtem proszę pamiętać o tem, co było napisane w kart-