Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/244

 — I pan tu zostaje, panie prefekcie?
 — A cóż ty myślisz, że będziemy słuchać konceptów tego pana?
 Mazeroux zawahał się, lecz mimo całego szacunku nie mógł się wstrzymać i zawołał:
 — To nie koncepty, panie prefekcie! Ja pracowałem z don Luisem i znam go dobrze... Jeśli on coś przepowiada, to ma po temu dane...
 — Fałszywe dane...
 — Nie, panie prefekcie — ciągnął dalej Mazeroux, zapalając się coraz bardziej — jemu trzeba wierzyć... Jeśli powiedział, że willa wyleci w powietrze o trzeciej, to tak się stanie napewno. Mamy jeszcze kilka minut czasu... Chodźmy, panie prefekcie, błagam pana!...
 — Chcesz powiedzieć: uciekajmy...
 — Ależ, to nie ucieczka, panie prefekcie, to tylko ostrożność. Nie można przecież ryzykować...
 — Dosyć!...
 — Panie prefekcie, don Luis powiedział...
 — Dosyć! — powtórzył p. Demalion ostrym tonem. — Jeśli się obawiasz — to korzystaj z rozkazu, który ci wydałem i zmykaj do don Luisa Perenny.
 Mazeroux żołnierskim ruchem zasalutował i rzekł:
 — Zostaję tu, panie prefekcie...
 Poczem, zawróciwszy na pięcie, poszedł na swoje miejsce w głąb pokoju.
 Nastała cisza. P. Demalion zaczął znów chodzić po pokoju następnie, zwracając się do dyrektora policji i sekretarza, jeneralnego. zapytał:
 — Mam nadzieję, że panowie są mego zdania?
 — Naturalnie, panie prefekcie.
 — Ostatecznie przypuszczenia te nie opierają