Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/299

walnych, na których pisze się nazwisko i cel wizyty.
 P. Demalion rzucił się ku wchodzącemu.
 Chwytając kartę, zawahał się. Blady był bardzo i widocznie wzruszony. Po chwili nagle zdecydował się:
 — Ach! — wykrzyknął z najwyższem zdumieniem.
 Spojrzał na don Luisa, zastanowił się, poczem wziął list z tacy i zapytał woźnego:
 — Czy ta osoba jest tu?
 — W przedpokoju, panie prefekcie.
 — Jak zadzwonię, proszę ją wprowadzić.
 Woźny wyszedł. Pan Demalion stał przed swojem biurkiem bez ruchu. Po raz wtóry don Luis spotkał jego wejrzenie i zaczął go dziwny ogarniać niepokój.
 Prefekt zdecydowanym gestem otworzył kopertę, trzymaną w ręku i zaczął czytać list.
 Wszyscy obecni z żywem zainteresowaniem śledzili każdy jego ruch, każdy wyraz twarzy. Czyżby przepowiednie Perenny miały się sprawdzić! Czy to piąty sukcesor upomina się o swoje prawa!
 Przeczytawszy pierwszych parę wierszy p. Demalion podniósł głowę i zwracając się ku Perenmie, szepnął:
 — Miał pan rację, jest to rzeczywiście reklamacja.
 — W czyjem imieniu, panie prefekcie! — zapytał mimowoli don Luis.
 P. Demalion nie odpowiedział. Skończył list, poczem rozpoczął go na nowo powoli, jakgdyby ważąc każde słowo. Nareszcie przeczytał głośno:
 „Panie Prefekcie!
 „Trafem dowiedziałem się o istnieniu niezna-