Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/319

 A na tej drodze widniał wyraźnie żółty samochód!...
 Radość don Luisa była niezmierna, chociaż; pozbawiona najmniejszej nawet domieszki zdziwienia. Pewny był od początku, że go rachuby nie zawiodą.
 Davanne odwrócił się pytając:
 — Jesteśmy u celu, nieprawdaż!
 — Tak, niech pan zlatuje ku nim.
 Samolot rzucił się w próżnię i dogonił po chwili auto..
 Wówczas Davanne zwolnił szybkości i trzymając się na wysokości dwustu metrów, leciał za samochodem.
 Z tej odległości mogli dostrzec dokładnie wszystkie szczegóły. Szofer siedział po lewej stronie i miał czapkę szarą z czarnym daszkiem. Samochód należał rzeczywiście do „Compagme des Cometes“. Był to więc niewątpliwie ten, który ścigali. Za chwilę więc ujrzą Florencję i jej uwodzi ciela.
 — Nareszcie trzymam ich! — pomyślał don Luis.
 Lecieli dość długo, utrzymując tę samą odległość.
 Davanne czekał sygnału, don Luis zaś nie spieszył się zbytnio z daniem takowego, gdyż upajało go wprost poczucie swej mocy i władzy. Czuł się orłem, krążącym pod obłokami, któremu szpony drżą z rozkoszy na myśl pochwycenia bliskiej oflary.
 Podniósł się z siedzenia i dał potrzebne wskazówki lotnikowi.
 — Proszę się do nich zbytnio me przybliżać dodał, — gdyż mogliby łatwo kulą samolot uszkodzić.