Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/322

 — Tak.
 — I kazali ci jechać dc Nantes!
 — Tak.
 — W drodze jednak zmienili zamiar i kazali ca się zatrzymać!
 — Tak.
 — W jakiem mieście!
 — Przed przybyciem do Mans, była mała drożynka na prawo, prowadząca do jakiejś stodoły, oddalonej może o dwieście kroków. Tam wysiedli oboje.
 — A ty jechałeś dalej!
 — Zapłacono mii za to.
 — Wiele!
 — Dwa tysiące franków. W Nantes zaś miałem zabrać drugiego klijenta, którego mogłem odwieźć do Paryża za trzy tysiące franków.
 — I ty wierzysz w tego klijenta!
 — Nie, zdaje mi się, że chcieli chyba zmylić pościg i skierować go za mną do Nantes, podczas gdy oni zostali po drodze. Ale, cóż było robić... zapłacili...
 — No, a jak odjeżdżałeś, nie wzięła cię ciekawość zobaczyć, co się z nimi stało!
 — Nie.
 — Baczność! Pamiętaj, że wystarczy mi nacisnąć kurek...
 — A więc, tak! Wróciłem piechotą i ukryłem się wśród drzew pod wzgórzem.
 Mężczyzna otworzył stodołę i puścił w ruch małą samochodową karetkę. Pani jednak nie chciała wsiadać. Dyskutowali długą chwilę. On jej groził i błagał naprzemian. Ona robiła wrażenie mocno znużonej. Wkońcu dał jej się wody napić, której nabrał z fontanny, znajdującej się koło stodoły. Wówczas zdecydowała