Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/58

Kozma Mornimgton, otruci jakiemś djabelskiem ukłuciem.
 — Do pioruna! — wykrzyknął Mazeroux — warto było sobie tyle trudu zadawać, żeby tych biedaków ratować z takim skutkiem!
 W głosie jego czuć było wymówkę. Perenna pochwycił to i przyznał:
 — Masz rację Mazeroux, nie byłem na wysokości zadania.
 — Ani ja, szefie.
 — Prawda, żeśmy znali tę sprawę dopiero od wczoraj, a oni przygotowują to już od tygodni... Pomyśleć jednak, że zamordowano ich pomimo, że ja tu byłem!... ja Lupin... Stało się to w moich oczach... a ja nic nie widziałem... Czy to możebne?
 Odkrył ramiona chłopaka i wskazując na ślad ukłócia powyżej łokcia rzekł:
 — Ten sam ślad... który naturalnie i u ojca odnajdziemy. Biedne dziecko! Niezbyt silne, ale twarz ma ładną... Nieszczęsna matka!...
 Sierżant płakał wprost ze wzruszenia i wściekłości.
 — Pomścimy ich! nieprawdaż Mazeroux?
 — Tak mi dopomóż Bóg! Przysięgam, że spokoju nie zaznam, póki ich nie pomścimy.
 — Masz rację, poprzysięgniemy sobie, że nie przestaniemy walczyć, dopóki zabójcy Hipolita Fauville i jego syna nie zostaną ukarani tak, jak na to zasługują.
 — Przysięgam na zbawienie!
 — Dobrze — rzekł Perenna.
 — Teraz, bierzmy się do roboty. Zatelefonuj zaraz do prefektury policji. P. Demalion bardzo się tą sprawą interesuje.