Strona:Leblanc - Zęby tygrysa (1926).djvu/86

 P. Demalion tymczasem zbliżył się do niego i zwracając się pozornie do Mazeroux zapytał Perennę:
 — Co pan o tem myśli?
 Mazeroux potrząsnął głową. Don Luis odpowiedział:
 — Znajduję, panie prefekcie, że jeśli ta kobieta jest winna, to się broni pomimo swej zręczności z niewiarogodną niezdarnością.
 — To znaczy?
 — Że prawdopodobnie musiała być tylko narzędziem w rękach jakiegoś wspólnika.
 — Dlaczego!
 — Niech pan sobie przypomni, panie prefekcie, okrzyk jej męża wczoraj w pańskim gabinecie: „Och, nędznicy... zbrodniarze!“ Musi więc być przynajmniej jeden wspólnik. Może to ten właśnie, który był równocześnie z inspektorem Verotem w kawiarni „du Pont~Neuf“, o czem Mazeroux musiał panu wspominać. Człowiek wysokiego wzrostu z ciemną brodą w klin i laską hebanową o rączce srebrnej.
 — A więc, aresztując zaraz panią Fauville na podstawie zwykłych podejrzeń, będziemy mieli pewne szanse dostania w ręce jej wspólnika — rzekł prefekt.
 Perenna nie odrzekł nic. Prefekt ciągnął dalej w zamyśleniu:
 — Aresztując zaraz... łatwo to mówić! Trzebaby jednakże mieć jakiś dowód. Czy pan nie natrafił na żaden ślad!
 — Nie, panie prefekcie. Wprawdzie moje poszukiwania były bardzo pobieżne...
 — Lecz nasze były gruntowne. Cały ten pokój był szczelnie przeszukany.