Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/107

 Przed godziną 10-tą Koralia zeszła do ogrodu, gdzie Patrycyusz już czekał na nią. Młoda kobieta była blada i okazywała silne zdenerwowanie. Przywitali się w milczeniu silnym uściskiem i odrazu udali się w drogę, do pawilonu. Gdy stanęli przed furtą ogrodową — Patrycyuszowi uderzyło serce niespokojnie... Żałował w tej chwili, że nie powiadomił o wszystkiem Desmalionsa, ale działał na własna rękę.
 Ale przezwyciężył po chwili to przykre wrażenie... Wszak ma przy sobie dwa rewolwery... A zresztą czego się obawiać?...
 — Wchodzimy, Koralio?...
 — Naturalnie...
 — Ale pani wydaje się mi zdenerwowaną i strwożoną?...
 — To prawda — szepnęła młoda kobieta — serce mi się dziwnie ścisnęło...
 — Dlaczego? czy się pani czego boi?...
 — Nie... albo raczej tak... Myślę wciąż o mojej matce, która tak jak ja w pewne rano kwietniowe przekroczyła ten próg... Czuła się szczęśliwą... szła ku miłości... a poszła w śmierć... Boję się...
 — Wróćmy zatem Koralio.
 Pochwyciła jego ramię i rzekła zupełnie już spokojnie:
 — Wejdźmy. Pomodlę się przy grobie matki.
 Śmiało już — pewnym krokiem szła ścieżką, po której kładły się dzikie zioła...
 Pozostawili pawilon na lewo, a poszli wprost do grobu rodziców. Dwudziesty z rzędu wieniec z pereł leżał na mogile.
 — Szymon był już tutaj — rzekł Patrycyusz. — Instynkt silniejszy ponad wszystko — wiódł go... Powinien być gdzieś niedaleko...
 Koralia uklękła przy grobie, a Patrycyusz tymczasem przeszedł się po ogrodzie, szukając Szymona. Ale starego nie było nigdzie widać.
 Wobec tego należało wejść do pawilonu przed czem oboje uczuwali instynktowny lęk... Nie było