Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/108

to tchórzostwo, alepoczucie grozy przed przestąpieniem progu przybytku śmierci i zbrodni...
 I tym razem kobieta wezwała do działania:
 — Chodźmy — rzekła.
 Kiedy znaleźli się przed pawilonem ze zdziwieniem skonstatowali, że drzwi wejściowe są otwarte.
 — Zapewne Szymon otworzył te drzwi i czeka na nas — szepnął Patrycyusz.
 Weszli. Patrycyusz spojrzał na zegarek. Była godzina dziesiąta.
 Z małego westybulu prowadziły uchylone, drzwi do pokoju...
 Koralia wyszeptała:
 — To tutaj musiała ta straszna rzecz stać się niegdyś...
 — Tak jest... I tutaj napewno znajdziemy Szymona. Ale jeśli się lękasz, Koralio, to lepiej zawróćmy...
 — Nie!... teraz mielibyśmy się cofnąć?!... — Wejdźmy!...
 I weszła.
 Pokój, w którym się znaleźli, chociaż duży, robił wrażenie przytulnego kącika — dzięki bardzo starannemu nacechowanemu miękkością urządzeniu... Sofy, fotele, wyściełane taborety, dywany na podłodze, makaty na ścianach...
 Wszystko świadczyło, że dbano tutaj o komfort, wygodę i estetykę... Prawdopodobnie nic się od czasu tragicznego wydarzenia nie zmieniło w tym pokoju, który raczej przypominał pracownię malarską z powodu górnego okna umieszczonego w środku sufitu... Przez to właśnie okno spływało światło do pokoju... Były tam wprawdzie jeszcze dwa okna, ale zasłaniały je firanki i story.
 — Szymona niema — rzekł Patrycyusz.
 Koralia nie odpowiedziała. Badała ona wzrokiem wszystkie otaczające przedmioty z niesłychanem wzruszeniem...
 Oczy jej ślizgały się po książkach w zapylonych oprawach, po nieskończonych robótkach kobiecych... Tu jakiś kawałek kanwy zahaftowany kolo-