Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/12

pan wynajdzie jakiś inny sposób, żeby tylko o mnie nie mówiono. Ja nie chcę, żeby o mnie mówiono.
 Kapitan spoglądał na nią zdziwiony, nie mogąc zrozumieć powodu tego wzruszenia i wzburzenia nagłego.
 — Nie będą o pani mówili, obiecuję to pani solennie.
 — Więc cóż pan zrobi z tym człowiekiem?
 — No, mój Boże — uśmiechnął się — naprzód zapytam go grzecznie, czy zechce odpowiedzieć na moje pytania, następnie podziękuję mu za to, że się tak bardzo interesował pani osobą, a potem powiem mu, że może sobie iść do stu dyabłów!...
 Belval wstał:
 — Pani chce go widzieć?
 — O! nie... Czuję się tak bardzo zmęczoną!... Jeżeli nie jestem panu koniecznie potrzebna — to wolałabym uniknąć tej niemiłej rozmowy... Opowie mi pan później...
 Kapitan nie nalegał i wyszedł z salonu. Po chwili Koralia usłyszała jak mówił:
 — No, Ya-Bon, pilnowałeś dobrze naszego jeńca? Aha! Otóż i on... No, jakże się pan czuje?... Trochę słabo?... No tak, tak — Ya-Bon ma rękę trochę twardą... Cóż to? pan nie odpowiada?... Ya-Bon! ależ ten człowiek nie oddycha, nie rusza się?!... Sapristi!...
 Belval wydał okrzyk przerażenia, Koralia zerwała się, aby biedz do westybulu, ale powracający kapitan zagrodził jej drogę.
 — Niech pani tam nie idzie!
 — Ależ pan ranny?
 — Ja?...
 — Pan ma krew na mankiecie!...
 — To krew tego człowieka!...
 — Czy on ranny?
 — Tak jest, a właściwie miał krwotok ustami!... Złamanie podstawy czaszki...
 — Jakto?... Czyż Ya-Bon?...
 — To nie Ya-Bon!
 — Więc kto?