Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/125

na łaskę i niełaskę tego człowieka... A czy nie przypuszczasz... chciałbyś tego, Patrycyuszu!?...
 Kapitan zadrżał:
 — Och!... okropność!... ten człowiek!... I ty Koralio taka czysta... taka świeża...
 „Ten człowiek” nie skrystalizował się jeszcze dokładnie w ich wyobraźni...
 Pomimo, że tam w górze ukazała się twarz starego Szymona — obraz wroga okryty był mgłą tajemnicy... Może to Szymon?... a może ktoś inny, a Szymon jest tylko jego narzędziem...
 W każdym razie to wróg... wcielenie zła i zbrodni...
 Patrycyusz zapytał:
 — Czyś nie zauważyła kiedykolwiek, aby Szymon poszukiwał twego towarzystwa...
 — Nie zauważyłam... Raczej powiedziałabym, że mnie unikał...
 — Więc jest obłąkanym...
 — Nie... to nie waryat... nie wierzę... on się mści...
 — Niemożliwe... Był przecież przyjacielem mojego ojca... Całe swoje życie pracował nad naszem połączeniem, a terazby nas zamierzał zabić?
 — Nie wiem, Patrycyuszu, nie rozumiem...
 Przestaliśmy mówić o Szymonie. Ostatecznie czy to nie wszystko jedno z czyjej ręki ma paść cios śmiertelny, jeżeli temu zaradzić nie można...
 — Więc zgadzasz się, Patrycyuszu, abym została?... — zapytała cicho Koralia.
 Nie odpowiedział, a ona mówiła dalej:
 — Ja i tak nie odejdę, ale chciałabym, abyśmy byli w zupełnej zgodzie... Błagam cię... umrzemy razem?...
 — Tak jest.
 — Podaj mi twoje kochane ręce, popatrz mi w oczy i uśmiechnij się, Patrycyuszu...
 Chwilę trwali w miłosnej ekstazie.
 — Co ci jest?... drogi mój...
 — Patrz... patrz!...