Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/128

rodzice i oni w ten sam sposób mieli śmierć ponieść. Nie pojmowali tylko jeszcze jak to się da przeprowadzić.
 — Chyba — szepnął Patrycyusz — że w jakiś sposób powietrze zostanie zatrute gazem świetlnym. — I po chwili dodał: — Tak, tak, przypominam sobie.
 I opowiedział Koralii, iż w szafie starego Szymona, oprócz drabinki sznurowej i latarki elektrycznej, znajdowało się kilka rur gazowych. Prawdopodobnie więc Szymon połączył te rury z gazomierzem, znajdującym się w kuchni, a potem praca była już bardzo ułatwiona.
 Zimny dreszcz przerażenia wstrząsał Koralią. Więc za chwilę przyjdzie śmierć w postaci duszącego gazu. Minęło kilka minut. Potem dał się słyszeć lekki syk gazu, ulatniającego się z niedomkniętego kurka.
 Tortura zaczyna się. Patrycyusz szepnął:
 — Pół godziny to potrwa. Najwyżej pół godziny.
 Ale Koralią opanowała już strach śmierci.
 — Bądźmy odważni, Patrycyuszu.
 — Ach, gdybym był sam. Ale ty, moja biedna Koralio.
 Cichym głosem wyrzekła:
 — Przy tem się nie cierpi.
 — Boję się, abyś ty nie cierpiała. Jesteś tak słabą, tak wątłą.
 Im się jest słabszą, tem się mniej cierpi.
 I otoczyła ramieniem szyję Patrycyusza,
 — Jesteś moim przed Bogiem. Niech nas przyjmie tak, jakby przyjął dwoje małżonków.
 Ta jej słodycz i męstwo wycisnęły łzy z oczu Patrycyusza. Ona osuszała te łzy swoimi pocałunkami. Poraz pierwszy podała usta swe Patrycyuszowi.
 — Ach — zawołał. — Masz racyę. Tak umierać, to piękniej, niż żyć.
 Zatonęli w ciszy. Poczuli już duszący zapach gazu, ale nie wywarło to na nich wrażenia grozy.
 Patrycyusz szeptał: