Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/132

 — Jak widzę, nazwisko moje — nic panu nie mówi... Zapewne Msr. Ya-Bon, mówiąc panu o mnie dwa tygodnie temu — inne wymienił nazwisko... A co? zaczyna pan rozumieć?... Domyślasz się kapitanie, kogo masz przed sobą?... więc do usług: Arseniusz Lupin!...
 Patrycyusz był nad wyraz zdumiony. Zapomniał zupełnie o swej rozmowie z Senegalczykiem i o jego przyrzeczeniu. A tymczasem Ya-Bon działał i oto skutki... Arseniusz Łupin zjawił się i cudem jakimś oderwał wieko trumny, zabite ciężkimi gwoździami...
 Jeżeli on, Patrycyusz i Koralia mogą się jeszcze cieszyć życiem i blaskiem słonecznym — sprawił to nikt inny jak tylko Arseniusz Lupin...
 Patrycyusz wyciągnął doń rękę i rzekł:
 — Dziękuję.
 — Niech pan nie dziękuje!... — zawołał wesoło Don Luis — wystarczy uścisk dłoni... A moją rękę można uścisnąć kapitanie!... Mam wprawdzie parę grzeszków na sumieniu, ale zrekompensowałem je pewną ilością dobrych uczynków, które zapewnią mi uznanie każdego uczciwego człowieka, a przedewszystkiem moje własne!...
 Przerwał znowu i pochwycił młodego oficera za ramię:
 — Niech się pan nie rusza... szpiegują nas...
 — Kto taki?
 — Ktoś, kto czai się poza sztachetami furtki... chce nas zobaczyć...
 — Skąd pan to wie?...
 — Proszę, niech pan uważnie posłucha...
 — Nie słyszę nic specyalnego...
 — A jednak... łoskot zatrzymanego motoru automobilowego...
 — Któżby to mógł być, zdaniem pańskiem?
 — Naturalnie, że stary Szymon.
 — Szymon?
 — Oczywiście! Chce się upewnić, czy ja was istotnie oboje ocaliłem?
 — Więc on nie jest waryatem?!...