Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/133

 — Ani mu się śni!... Z niego taki waryat, jak ze mnie lub z pana...
 — A jednak...
 — A jednak chce pan powiedzieć, że Szymon opiekował się panem, że jego celem było połączenie was obojga, że przysłał panu klucz od furty ogrodowej itd... itd...
 — Panu wiadomo jest wszystko?
 — Muszę wiedzieć, jakże inaczej mógłbym pospieszyć wam z pomocą?!...
 — Ależ w takim razie — rzekł zaniepokojony Patrycyusz — musimy przedsięwziąć pewne środki ostrożności... Wracajmy do pawilonu. Koralia jest sama.
 — Niech się pan nie lęka. Nie grozi żadne niebezpieczeństwo.
 — Skąd ta pewność!?
 — Przecież ja tu jestem.
 Zdumienie Patrycyusza nie miało granic...
 Więc Szymon zna pana? Wie, że pan jest tutaj?
 — Wie, bo przejął mój list pisany do pana... I chciał uprzedzić moje przybycie i dlatego się tak spieszył... Tylko, że ja przyspieszyłem także mój przyjazd o kilka godzin i nie udało mu się...
 — Aż do czasu przyjazdu pan nie wiedział kto jest tym wrogiem?...
 — Nie wiedziałem...
 — Więc to dopiero dzisiaj rano...
 — Nie, to dopiero dzisiaj popołudniu, o godzinie trzy kwadranse na drugą...
 Patrycyusz spojrzał na zegarek.
 — Teraz jest czwarta... A zatem w przeciągu dwóch godzin...
 — Nawet tyle nie... jestem tutaj dopiero od godziny...
 — Pytał pan pewnie Ya-Bona!...
 — Miałbym też na co czas tracić!... Ya-Bon poprostu powiedział mi, że pan wyszedł razem z panią Koralią i żeście jeszcze nie wrócili... Trochę mnie to zdziwiło...
 — No i...