Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/135

zbliżył do mateczki Koralii... pańskiego dobrodzieja!...
 — Ach! czyż ja wiem — co mam o tem myśleć... Wszystko to jest tak tajemnicze!... Chciał nas przecie zabić!... chciał zabić Koralię!... Nienawidzę go!... chciałbym go wziąć na tortury, a jednak...
 — Niech się pan nie lęka. Mam go w ręku.
 — Jakto?!
 — Szofer jego automobilu — to mój człowiek.
 — Co? co pan mówi?!...
 — Mówię, że jednego z moich ludzi wsadziłem do „taxi”. No i Szymon wskoczył do tego auta...
 — A może do innego!...
 — Nie!... poznałem łoskot motoru...
 — A pan jest pewny swego człowieka?...
 — Najpewniejszy.
 — A jeśli Szymon opuści Paryż?...
 — Każe się w takim razie zawieść na jakiś dworzec kolejowy, a my o tem będziemy powiadomieni za kilkanaście minut. I pogonimy za nim...
 — Pociągiem?
 — Nie, autem...
 — Czy ma pan passe-partout? przecież to czas wojenny...
 — Mam pozwolenie na jazdę automobilem po całej Francyi!...
 — Czy możliwe?!...
 — Najautentyczniejszy w świecie dokument wystawiony na imię don Luis Perenna, podpisany przez ministra spraw wewnętrznych i kontrasygnowany...
 — I kontrasygnowany?...
 — Przez prezydenta rzeczypospolitej!...
 Patrycyusz był formalnie oszołomiony. Wpatrywał się w don Luisa takim wzrokiem, jakby patrzył na jakąś nadziemską istotę.
 Don Perenna uśmiechnął się.
 — Widzę, że pańskie nerwy są przeczulone panie kapitanie... A może to głód przyczynia się do tego?... Trzeba będzie coś przekąsić... chodźmy...