Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/136

 Pociągnął go w stronę pawilonu, mówiąc po drodze poważniejszym już tonem:
 — Przedewszystkiem, mój drogi kapitanie, proszę pana o absolutną dyskrecję. Poza kilku dawnymi przyjaciółmi i poza Ya-Bonem, którego spotkałem w Afryce i który uratował mi życie, nikt mnie tutaj we Francyi nie zna pod prawdziwem nazwiskiem. Nazywam się don Luis Perenna.
 Weszli obaj do pokoju, w którym spała mateczka Koralia. Don Luis rzekł:
 — Jeszcze słowo kapitanie. Przybyłem tutaj z pewną sekretną misyą i za dwa dni muszę odjechać. Obowiązkiem moim więc jest uprzedzić pana, że pomimo całej mojej sympatyi dla pana i pani Koralii ani o minutę nie przedłużę mojego pobytu, od chwili gdy odnajdę 1800 worków ze złotem. Dwie te sprawy zresztą łączące się ze sobą. No a teraz proszę przedstaw mnie pan mateczce Koralii i do pracy.
 Zaśmiał się dobrodusznie.
 — Nie będziemy wobec niej robili tajemnicy. Nieprawdaż, kapitanie? Powiedz jej pan moje prawdziwe nazwisko. Nie obawiam się niczego. Arseniusz Lupin ma wszystkie kobiety po swojej stronie.
 W pół godziny później Koralia po spożyciu smacznego posiłku znajdowała się w swoim pokoju, pewna troskliwej pielęgnacyi i dobrej straży. Patrycyusz również zajadał z apetytem, podczas gdy don Luis spacerował po tarasie, paląc papierosy jeden za drugim.
 — Zatem kapitanie, zaczynamy?
 Spojrzał na zegarek:
 — Wpół do szóstej. Jeszcze przeszło godzina do zachodu słońca. To wystarczy.
 — Wystarczy? Nie sądzi pan chyba, że zdołamy osiągnąć nasz cel w przeciągu godziny.
 — Cel ostateczny nie, ale cel zamierzony na najbliższy czas osiągniemy nawet wcześniej. Godzina? Pocóż nam całej godziny? Za kilka minut będziemy wiedzieli gdzie się złoto znajduje.