Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/137

 Don Luis udał się za kapitanem do piwnicy, mieszczącej się pod biblioteką, gdzie Essares-bej ukrywał worki ze złotem aż do czasu ich wysłania.
 — Więc to przez to okienko wrzucano worki?
 — Tak jest.
 — I niema innego wejścia?
 — Żadnego oprócz schodów, które prowadzą do biblioteki no i oprócz drugiego okienka.
 — Które wychodzi na taras?
 — Tak, rzeczywiście.
 — No, to w takim razie jasne. Worki wrzucano przez pierwsze okienko a wyrzucano przez drugie.
 — Ależ.
 — Niema żadnego ale, mój kapitanie. Jakże by miało być inaczej. Widzi pan, to jest najbłędniejsza droga, jeżeli się w południe szuka czwartej godziny na zegarze.
 Powrócili na taras. Don Luis stanął przy okienku i zlustrował całe otoczenie. Nie trwało to długo. W odległości mniej więcej 4 metrów od okien biblioteki znajdował się okrągły basen z posągiem dziecka w środku, przez którego usta wypływał strumień wody.
 Don Luis podszedł, obejrzał basen i nachylając się dotknął statuetki, która nagle obróciła się jak na sprężynie, z prawej strony na lewo, razem ze swoją podstawą.
 — No, mamy już — rzekł.
 — Co mamy?...
 — Basen się opróżni.
 Istotnie woda zaczęła opadać i ukazało się dno basenu. Don Luis wszedł teraz do basenu i znowu dokładnie wszystko badał. Po dłuższej chwili rzekł:
 — To tą drogą ekspedyowano dalej worki przy pomocy haczyka, przesuwającego się po drucie żelaznym... O! widzi pan — u góry mamy ten drut żelazny...
 — Tam do dyabła!... wykrzyknął kapitan Belval — co my teraz zrobimy?! Nie możemy się przecież posuwać po drucie żelaznym!...
 — To nawet zbyteczne. Wystarczy stwierdzić