Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/149

 — A czego on chciał?
 — Chciał nam zapłacić.
 — Za co?
 — Za przewóz ładunku z przed dwóch dni...
 — Ładunek zabraliście z Paryża?
 — Tak.
 — To były worki?
 — Worki.
 — A w tych workach — co było?
 — Skądże możemy wiedzieć? Nic nas to nie obchodziło. Płacono nam sowicie, to dla nas dosyć...
 — I gdzie się podział ten ładunek?
 — W Poissy przeładowaliśmy worki na mały parowiec.
 — Jak się nazywa ten parowiec?
 — „Rapid“. Sześciu ludzi załogi.
 — I gdzież on teraz?
 — O! chyba gdzieś daleko poza Rouen... Jechał całą parą. Szymon Diodokis ma później wsiąść na jego pokład.
 — Od jak dawna znacie Diodokisa?
 — Widzieliśmy go teraz po raz pierwszy, ale słyszeliśmy już o nim... Był przecież w służbie u pana Essaresa.
 — Aha!... więc pracowaliście u Essaresa?...
 — O! nieraz!...
 — A on przyzywał was przy pomocy sygnałów, którym był deszcz złotych iskier?
 — Ze starego komina fabryki...
 — I zawsze braliście worki?
 — Tak jest. Worki. Co tam w tych workach było, tego nie wiemy. To nie nasza rzecz. Pan Essares płacił dobrze.
 Patrycyusz nie pytał już o nic więcej. Pospiesznie wsiadł z powrotem do łodzi i skierował się ku wybrzeżu.
 Don Luisa zastał przy stole, zajadającego z apetytem smaczną kolacyę.
 — Spieszmy — zawołał Patrycyusz — ładunek znajduje się na pokładzie parowca „Rapid“... —