Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/152

 — Wie pan... skąd panu to przyszło na myśl?...
 — Niech pan sobie tylko przypomni... Wspólnicy Essaresa zdradzili mi tę tajemnicę tam w kawiarni...
 — Ależ pański dyaryusz nie wspomina o tem ani słowa...
 — Rrzeczwiście!... zapomniałem o tej drobnostce.
 — Drobnostce!... on to nazywa drobnostką!... Ależ to jest szczegół pierwszorzędnej wagi, mój kapitanie!... Gdybym był o tem wiedział, byłbym się domyślił odrazu, że ten człowiek w łodzi to Grzegorz!... I nie stracilibyśmy nocy na próżno!... Ale pan nas urządził, kapitanie!...
 — Don Luis nie należał do ludzi, którzyby łatwo pozwolili zbić się z tropu. To też i teraz nie tracił dobrego humoru i nadziei w zwycięztwo.
 — No, w imię Boże — do roboty!... Pan Szymon myślał, że wziął na „kawał“ Arseniusza Lupin?!... O! to mu się nie uda!... Wyjaśnimy tajemnicę złotego trójkąta!... wyjaśnimy wszystkie tajemnice!... Zwycięztwo nasze!... worki ze złotem nasze... A pan Patrycyusz i pan Koralia pójdą sobie do merostwa, otrzymają moje błogosławieństwo, pobiorą się i będą mieli dużo ładnych dzieci!...
 Auto zbliżało się już do bram Paryża. Patrycyusz, który zdradzał coraz większy niepokój — zapytał:
 — Więc pan sadzi, że niema żadnego powodu do obawy?
 — O! tego nie powiedziałem. — Ostatni akt dramatu jeszcze nie skończony!... Po wielkiej scenie trzeciego aktu — nazwijmy ją sceną z gazem świetlnym — nastąpi niechybnie akt czwarty, a może i piąty!... Wróg jeszcze nie rozbrojony!...
 Auto wjechało na bulwar.
 — Wysiądziemy tutaj — zadecydował don Luis.
 Zagwizdał trzykrotnie — żadnej odpowiedzi.
 — Niema Ya-Bona — szepnął — Walka się zaczęła...
 — Ale Koralia...