Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/153

 — Czego się pan lęka?... Szymon nie zna jej obecnego adresu...
 W budzie Berthou nikogo... Na wybrzeżu nikogo. Tylko w świetle księżyca widniała barka — ta sama, co dawniej...
 — Chodźmy tam — rzekł don Luis — czyżby ta barka była stałem mieszkaniem indywiduum zwanego Grzegorzem?... Sądzę, że ta kobieta już wróciła w tem przekonaniu, że my pędzimy całą siłą motoru do Havru.... Idzie pan ze mną, kapitanie?...
 — Naturalnie. Tylko tak się strasznie boję...
 — Czego?...
 — Tego, co tam zobaczymy.
 — Może nic nie zobaczymy.
 Każdy z nich zaświecił swoją kieszonkową lampkę elektryczną i dotknął ręką rewolweru.
 Po desce weszli na barkę, kierując się prosto do kabiny. Drzwi kabiny były zamknięte.
 Zapukali.
 — Hola! przyjacielu, otwórz no!...
 Żadnej odpowiedzi. Wobec tego nie pozostawało im nic innego jak wyłamać drzwi, co nie przyszło im wcale z łatwością, ponieważ drzwi były niezwykle masywne.
 Wreszcie zdołali wysadzić drzwi z zawiasów.
 Don Luis wszedł pierwszy.
 — Tam do licha!... — wykrzyknął — tegom się nie spodziewał!...
 — Czego?!...
 — Proszę, niech pan spojrzy... Ta kobieta zwana Grzegorzem — zdaje się, że nie żyje!...
 Leżała na wąskiem żelaznem łóżku... Rozerwana bluza ukazywała krągłą pierś kobiecą. Twarz zachowała wyraz bezgranicznego przerażenia. Nieporządek, panujący w kabinie, wskazywał, że stoczono tutaj zaciętą walkę.
 — Nie omyliłem się... Oto suknie, które miała na sobie w Mantes... Ale co się z panem dzieje, kapitanie?...
 Patrycyusz stłumił okrzyk przerażenia...