Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/154

 — Tam... naprzeciw nas... nad oknem...
 Było to małe okienko, wychodzące na rzekę... Rama okna była strzaskana...
 — No i cóż? — zapytał — najwidoczniej wyrzucono kogoś przez to okno...
 — Ten welon... błękitny welon... — wyjąkał kapitan — to welon pielęgniarki... welon Koralii...
 Don Luis zirytował się:
 — Ale co panu w głowie?!... Nikt przecież nie znał jej adresu!
 — A jednak...
 — A jednak co?... Nie pisał pan chyba do niej? nie telegrafował?
 — Owszem... zatelegrafowałem... z Mantes...
 — Co pan powiada?!... Przecież to szaleństwo!... Pan tego nie zrobił!...
 — Zrobiłem...
 — Zatelegrafował pan z urzędu pocztowego w Mantes?
 — Tak.
 — A czy był kto tam wtedy w biurze telegraficznem?
 — Była... kobieta...
 — Jaka kobieta?!... Czy ta sama, która tutaj leży zamordowana?!
 — Tak...
 — Ależ przecież ona nie czytała tego, co pan napisał...
 — Nie... ale ja jeden blankiet zepsułem...
 — I zepsuty rzucił pan na ziemię, tak że pierwszy lepszy mógł przeczytać... A wie pan co, kapitanie, że taka nieostrożność — to...
 Patrycyusz już nie słuchał... Z całą szybkością, na jaką pozwalała jego drewniana noga biegł do automobilu.
 W półgodziny potem — powrócił z dwoma telegramami w ręce. Telegramy te znalazł na biurku Koralii.
 Pierwszy wysłany przez niego samego zawierał następujące słowa: