Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/157

mnie posłuchać. Opowiem panu pokrótce — jak się mojem zdaniem sytuacya przedstawia.
 — Zatem?...
 — Mateczka Koralia stawiła się o godzinie 9-tej na rendeuz-vous przy ogrodowej furcie. Oczekiwał tam na nią Szymon ze swoją wspólniczką. — Schwytali ją, związali i zakneblowali jej usta i przetransportowali ją tutaj na tę barkę, sądząc, że my nic o tej kryjówce nie wiemy... Ale Ya-Bon czuwał, zobaczył ich i domyślił się, co się dzieje... Pospieszył więc na pomoc Koralii... Wywiązała się straszliwa, zacięta walka, w której ofiarą padła ta kobieta... Szymon zaś uniósł Koralię i umknął ze swoim łupem... Chodzi o to teraz aby odnaleźć tę kryjówkę... A Ya-Bon zostawił nam pewne wskazówki...
 — Ya-Bon?!...
 — Tak jest. Na drzwiach dostrzegłem przymocowaną złotą szpilką kartkę z adresem... Szpilkę poznałem... to własność Ya-Bona...
 — A ten adres!...
 — Amadeusz Vacherot, 18 ulica Guimarda. To niedaleko stąd.
 Oddalili się natychmiast, pozostawiając w kabinie trupa zamordowanej kobiety.
 Wkrótce znaleźli się na ulicy Guimarda przed domem Nr. 18.
 Czekali dość długo — zanim ukazała się w okienku głowa dozorcy.
 — Kto tam?
 — Musimy natychmiast rozmówić się z panem Amadeuszem Vacherot.
 — To ja?
 — Pan?
 — Tak jest — ja dozorca domu. Ale czego panowie chcecie odemnie?
 — Z nakazu prefektury — rzekł don Luis, który wyjął z kieszeni jakiś papier z urzędową pieczęcią.
 Weszli do loży dozorcy.
 Amadeusz Vacherot — był to mały staruszek z poczciwą, pomarszczoną fizyognomią i siwymi bokobrodami.