Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/161

 — Nieszczęsny wyjąkał stary, nieszczęsny nie wiesz co chcesz uczynić!... Ty chcesz zabić pana Szymona, ty... to niepodobna!...
 — A dlaczegożby nie?
 — Bo przecież...
 — Co takiego? czy przemówisz raz stary, o co chodzi?
 — Pan Patrycyuszu miałbyś zabić Szymona?... Przecież pan jesteś jego synem!...
 Patrycyusz osłupiał w pierwszej chwili. Był tak zdumiony, że gniew jego na chwilę przycichł. Potem wybuchnął śmiechem:
 — Synem Szymona!... Co ty tam prawisz stery?... Dobryś sobie wymyślił sposób, żeby ocalić tego bandytę!... Szymon Diodokis ojcem kapitana Belvala... Można pęknąć ze śmiechu!...
 Don Luis słuchał w milczeniu. Wreszcie zwrócił się do Patrycyusza:
 — Mój kapitanie, może mi pan rozwikłasz tę sprawę. Kilka minut wystarczy... Nie spóźnimy się przez to. Przeciwnie.
 I nie czekając odpowiedzi oficera — zaczął:
 — Musimy się porozumieć, panie Vacherot. To leży w interesie nas wszystkich. Powiedział pan już za dużo, aby nie wyczerpać do końca swych rewelacyi!... Szymon Diodokis jest prawdziwem nazwiskiem pańskiego protektora?...
 — Nie.
 — Nazywa się Armand Belval, a ta, którą kochał nazywała go Patrycyuszem?...
 — Syn jego nosi to samo imię.
 — Ależ Armand Belval padł ofiarą morderczego zamachu razem ze swą ukochaną, matką Koralii Essares?
 — Matka Koralii Essares umarła. On zaś żyje.
 — To było 14 kwietnia 1895 r.
 — Istotnie.
 Patrycyusz chwycił swego towarzysza za ramię:
 — Chodźmy! Koralia kona!... Ten potwór ją pogrzebał!...
 Don Luis rzekł: