Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/164

 Patrycyusz zacisnął kurczowo pięście. Twarz drgała mu nerwowo.
 — Ale dowody? — wyrzucił zduszonym głosem. — Dowody?!... W tej chwili Koralia umiera może z przyczyny tego bandyty!...
 — Niech się pan nie lęka niczego! — usiłował uspokoić go Vacherot. — Mój przyjaciel pragnie tylko szczęścia tej kobiety...
 — Zwabił nas oboje do pawilonu, aby nas zamordować!...
 — Marzy tylko o tem, żeby was połączyć!...
 — Tak!... — na tamtym świecie!...
 — Nie!... tutaj na ziemi!... Jak on pana kocha!... Mówił mi o panu zawsze z taką dumą!...
 — To bandyta!... potwór moralny!...
 — To najuczciwszy człowiek pod słońcem i pański ojciec, panie kapitanie!...
 Patrycyusz podskoczył niby biczem podcięty:
 — Dowody?!... gdzie dowody?! — wykrzyknął — zabraniam panu nazywać go moim ojcem, dopóki pan nie udowodnisz z największa dokładnością...
 Stary wyciągnął rękę w kierunku starego orzechowego sekretarzyka.
 Z dolnej szuflady wydobył wiązkę listów.
 — Zna pan pismo swego ojca, kapitanie? Musiał pan przecież zachować listy pisane w czasie pańskiego pobytu w Anglii w szkole... Proszę sobie teraz przeczytać te listy — pisane do mnie... — Powtarza się w nich setki razy pańskie imię zawsze łączone z imieniem Koralii... Znajdziesz pan także swoje fotografie i fotografię Koralii z różnych okresów waszego życia... I tak jasno przebija nienawiść do Essaresa, u którego przyjął miejsce sekretarza, aby tem łatwiej wykonać plan zemsty... I dowie się pan, jaką rozpaczą przejęła go wiadomość o małżeństwie Koralii z Essaresem i jak potem rozkoszował się myślą, iż odbierze Essaresowi żonę i odda ją swemu ukochanemu synowi...
 Stary przekładał Patrycyuszowi listy, jeden po drugim... Kapitan na pierwszy rzut oka poznał charakter pisma swego ojca... Przebiegła oczyma