Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/165

zdania, w których imię jego powtarzało się bezustannie...
 Vacherot obserwował go i rzekł w końcu:
 — Nie wątpi pan już, kapitanie?
 Oficer ścisnął sobie skronie.
 — Widziałem jego twarz — tam w okienku pawilonu, gdzie nas zamknął, aby nas zamordować!... Spoglądał na nas z nienawiścią i szyderstwem.... Tak mógłby nas nienawidzieć Essares... A jednak to był on... Szymon...
 — Pomyłka!... Halucynacya!... — protestował Vacherot. —
 — Albo obłąkanie... — szepnął Patrycyusz.
 Ale w tej chwili grzmotnął pięścią w stół w przystępie buntu.
 — To nieprawda!... — nieprawda!... Ten człowiek nie jest moim ojcem!... Taki nędznik!...
 Zerwał się ze stołka:
 — Chodźmy stad!... I jabym wkońcu zwaryował! To jakaś zmora!... Chodźmy!... Koralia w niebezpieczeństwie!... To jedynie jest ważne!...
 Vacherot potrząsł głową:
 — Boję się, że...
 — Czego się boisz stary?... mów!... — wrzasnął oficer.
 — Boję się, że mój przyjaciel natknął się na swego prześladowcę... A w takim razie nie mógłby ocalić pani Essares... „Zaledwie może tam oddychać“ — powiedział mi... — Nieszczęśliwa!...
 — Zaledwie może tani oddychać... — powtórzył głucho Patrycyusz — więc Koralia umiera... Koralia...
 Opuścił lożę dozorcy, zataczając się niby pijany... Musiał wesprzeć się na ramieniu don Luisa...
 — Ona zgubiona?!... nieprawdaż?!...
 — Nie sadzę — odparł don Luis. — Przypuszczam, że Szymon w gorączce definitywnego czynu — przesadził mocno... Koralii nie zagraża bezpośrednie niebezpieczeństwo... Mamy jeszcze kilka godzin czasu...
 — Czy pan tego pewny?