Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/166

 — Zupełnie.
 — Ale Ya-Bon?
 — Cóż, Ya-Bon?
 — Jeżeli Ya-Bon chwycił go swoją jedyną ale tak potężną łapą!...
 — Zakazałem Ya-Bonowi zabić go... A więc — cokolwiek się stało — Szymon żyje... A jeśli żyje — nie dozwoli zginąć mateczce Koralii.
 — Wszak nienawidzi jej... A zresztą... Co się kryje w tym człowieku?!... Całe swe życie marzy o tem — aby nas połączyć — i nagle ta miłość najczulsza zmienia się w dziką nienawiść!...
 Ścisnął silniej ramię swego towarzysza:
 — Sądzi pan, że to naprawdę, mój ojciec?!...
 — No, wie pan, są pewne okoliczności, które niezaprzeczenie...
 — Błagam pana... tylko bez wykrętów... Proszę o odpowiedź ścisłą!...
 — Szymon Diodokis jest pańskim ojcem, kapitanie!...
 — Ależ to okropne!... Taka straszna nieprzenikniona tajemnica!...
 — Przeciwnie, tajemnica zaczyna się powoli wyjaśniać... Wyznam, że pańska rozmowa z Vacherotem rzuciła mi pewne światło...
 — Rzeczywiście?...
 Ale we wzburzonym mózgu Patrycyusza jedna myśl goniła drugą.
 Zatrzymał się nagle:
 — A jeżeli Szymon wróci do Vacherota? A nas tam niema!... I może przyprowadzi z powrotem Koralię?...
 — Nie! — gdyby miał to zrobić — byłby to już uczynił!... To my musimy wyjść mu — naprzeciw!...
 — Ale w którą stronę się skierować?
 — Naturalnie, że w stronę złota!... Wszystkie operacye wroga krążą wokół złota...
 Patrycyusz bez słowa protestu pozwolił się prowadzić.
 Nagle don Luis wykrzyknął:
 — Słyszy pan?!