Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/167

 — Tak!... ktoś strzelił...
 Wchodzili właśnie w ulicę Raynouarda.
 Patrycyusz zaniepokoił się.
 — Czyżby to Ya-Bon strzelił?...
 — Obawiam się, że to strzelono do niego!...
 Tam do kroćset!... gdyby mój biedny Ya-Bon padł!...
 — A jeżeli to strzelano do Koralii?!...
 Don Luis zaczął się śmiać:
 — Doprawdy zaczynam żałować, żem się wmieszał w tę sprawę... Dawniej oryentował się pan o wiele lepiej... Niechże się pan zastanowi!... Po jakiego dyabła — miałby Szymon strzelać do Koralii, jeżeli ona jest w jego ręku?...
 Przyspieszyli kroku. Mijając pałac Essaresa — skonstatowali, że pogrążony jest w ciszy i ciemności, skręcili więc odrazu w uliczkę, wiodącą do pawilonu w ogrodzie.
 Patrycyusz miał przy sobie klucz, ale furta była zaryglowana od wewnątrz.
 — O! o! — wykrzyknął don Luis — to znak, że musimy się bardzo spieszyć!... Rendez-vous na wybrzeżu, kapitanie!... Ja pędzę do budy Berthou, aby się zoryentować...
 Na wschodzie niebo poczynało się już przecierać... Blade światło wstającego dnia wsiąkało w mrok nocny.
 Na wybrzeżu było jeszcze zupełnie pusto. Don Luis nie znalazł niczego godnego, natomiast gdy spotkał się ponownie z Patrycyuszem, ten pokazał mu na chodniku, graniczącym z ogrodem pawilonu drabinę.
 — Aha! — rzekł don Luis — to najpewniej Ya-Bon posługiwał się tą drabiną — Szymon ma przecież klucz... W takim razie...
 Zgięty na dwoje, badał wzrokiem asfalt chodnika:
 — Jedno jest pewne: Ya-Bon wie, gdzie ukryte są worki ze złotem... Najprawdopodobniej w tej kryjówce znajdował się również inny skarb: Koralia i może znajduje się do tej chwili, jeżeli nie-