Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/172

własnej woli... Więc to było w pawilonie... Tak... śniło mi się... że przeżywam powtórnie mękę przedśmiertną... tylko że zamiast być ofiarą, byłem katem... O jakież to straszne!...
 Mówił cicho... głos załamywał mu się ciągle... robił wrażenie, jakby cierpiał niesłychanie...
 Patrycyusz słuchał go przerażony... Don Luis nie zdejmował wzroku ani na chwilę od twarzy mówiącego...
 A Szymon po chwili odpoczynku ciągnął dalej:
 — Mój biedny chłopcze... kochałem cię tak bardzo... a teraz stałeś mi się wrogiem... I nie będziesz mógł zapomnieć... Ach! dlaczegoż nie zamknięto mnie po śmierci Essaresa?! Śmierć tego znienawidzonego człowieka pozbawiła mnie rozumu...
 — Czy to... pan go zabiłeś?... — zapytał Patrycyusz — nie mogąc się zdobyć na poufalszą tytulaturę.
 — Nie... nie ja... To inny dokonał zemsty, która do mnie należała...
 — Kto taki?...
 — Nie wiem... wszystko to takie niezrozumiałe... Nie mogę już mówić o tem... O! com ja przeszedł od czasu śmierci Koralii...
 — Koralii!... — wykrzyknął Patrycyusz.
 — Tak!... mojej Koralii... Co się zaś tyczy tej małej — to i ona zadała mi dużo bólu... Nie powinna była poślubić Essaresa... Gdyby nie to... rzeczy ułożyłyby się inaczej...
 Trwoga ścisnęła serce Patrycyusza:
 — Gdzie ona?
 — Nie mogę ci tego powiedzieć.
 — A!... więc nie żyje?!...
 — Nie!... żyje!... przysięgam ci, że żyje!...
 — Więc gdzie ona?!... Oto jedno mi tylko chodzi!... Wszystko inne — to przeszłość!... Ale tu chodzi o życie kobiety... o życie Koralii!...
 — Posłuchaj, chłopcze...
 Szymon przerwał i spojrzał na don Luisa.
 — Jabym ci powiedział... ale...
 — Cóż stoi na przeszkodzie?...