Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/173

 — Obecność tego człowieka, Patrycyuszu... Niech naprzód on odejdzie!...
 Don Luis Perenna roześmiał się:
 — Ten człowiek — to ja, nieprawdaż?
 — Tak, to pan.
 — I ja mam wyjść?
 — Tak jest.
 — A wtedy ty, stary zbóju, wskażesz kryjówkę, w której schowałeś mateczkę Koralię?...
 — Tak jest...
 Wesołość don Luisa spotęgowała się jeszcze:
 — A ponieważ mateczka Koralia jest tam gdzie i worki ze złotem, więc ocalić mateczkę Koralię — to znaczy zarazem oddanie złota...
 — A zatem?... — zapytał Patrycyusz.
 — A zatem, mój kapitanie — rzekł don Luis z odcieniem ironii w głosie — nie przypuszczam, aby pan zgodził się wypuścić czcigodnego pana Szymona na słowo choćby on poprzysiągł, że pójdzie po mateczkę Koralię i przyprowadzi ją...
 — Stanowczo nie.
 — Nieprawdaż? Nie ma pan do niego najmniejszego zaufania i słusznie... Czcigodny pan Szymon zdołał udowodnić, że chociaż obłąkany, kombinuje doskonale... Świadczy o tem wysłanie nas do Mantes... Jego przyrzeczeniom nie można dać wiary... z tego wynika...
 — Wynika?...
 — Oto przypuszczalnie wielce czcigodny pan Szymon zaproponuje panu następującą tranzakcyę: „Oddam ci Koralię, a zachowam sobie złoto“... No i — mogłoby mu się to udać, gdyby został sam na sam z panem... Ale ponieważ jeszcze i ja tutaj jestem...
 Patrycyusz podniósł głowę i spojrzał don Luisowi bystro w oczy. A gdy przemówił w tonie jego głosu przebijała agresywność...
 — Przypuszczam, że i pan nie zechce sprzeciwiać się... Chodzi o życie kobiety!....
 — Tak jest, ale także i o trzysta milionów franków w złocie!...