Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/174

 — Więc pan nie godzi się?!...
 — Absolutnie się nie godzę!...
 — W chwili kiedy Koralia kona!... Woli pan, żeby umarła... Proszę nie zapominać, że to w pierwszym rzędzie sprawa moja!... że ta sprawa...
 Spoglądali sobie prosto w oczy, don Luis zachował zupełny spokój i ten ironiczny wyraz wyższości człowieka, który stanowczo wie dużo więcej... Patrycyusza irytowało to, ale jednocześnie nie mógł się oprzeć wpływowi, jaki don Luis na niego wywierał.
 — Pan się nie godzi?!...
 — Tak jest, — odparł tamten z niewzruszonym spokojem — nie zgodzę się nigdy na taką bezsensowną tranzakcyę... Zrobić panu Szymonowi — podarunek z trzystu milionów!... Nigdy w życiu!... Ale mimo tego nie wzbraniam się pozostawić pana sam na sam z czcigodnym panem Szymonem... Czy to wystarczy panu Szymonowi?
 — Tak.
 — A zatem porozumiejcie się ze sobą. Podpiszcie układ: I niech pan uwolni mateczkę Koralię, kapitanie...
 — A pan? pan co zrobi?...
 — Ja obejrzę sobie jeszcze raz tę salę, która miała być pańskim grobem... Dowidzenia, kapitanie. Tylko niech pan nie zapomina dobrze się obwarować.
 I don Luis opuścił pokój. Po jego odejściu Patrycyusz rzekł:
 — Już go niema. Spieszmy się.
 — Czyś pewny, że on nie podsłuchuje?
 — Najpewniejszy.
 — Strzeż się go, Patrycyuszu... On chce pochwycić złoto i zachować je dla siebie...
 Patrycyusz zniecierpliwił się.
 — Nie traćmy czasu, Koralia...
 — Żyła, kiedy ją zostawiłem... Ale do tego czasu!...
 — Więc pan przypuszcza...
 — Nie można być pewnym w takim wypadku...