Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/175

To było pięć czy nawet sześć godzin temu... I lękam się...
 Patrycyuszowi krople zimnego potu wystąpiły na skronie. Uczuwał ochotę rzucenia się na tego starca i rozszarpania go... Zapanował jednak nad sobą.
 Powtórzył:
 — Nie traćmy czasu. — Proszę mi wskazać do niej drogę!
 — Pójdziemy razem...
 — Pan nie będziesz miał dość sił...
 — Będę miał siłę... to niedaleko stąd... tylko posłuchaj...
 — Cóż jeszcze!... Na Boga! nie zwlekajmy!...
 — Patrycyuszu... Za kilka minut Koralia będzie wolna... Tylko jeden warunek...
 — Przyjmuję z góry. Co za warunek?
 — Przysięgniesz mi na zdrowie i szczęście Koralii, że pozostawisz złoto nietknięte i że nikt nie będzie wiedział...
 — Przysięgam!...
 — Ale tamten?... twój przeklęty towarzysz... on będzie nas śledził... zobaczysz... — Nie!...
 — A jednak... Chyba, że ty przystaniesz...
 — Na co?... ach! na miłość Boską!...
 — Na... ale pamiętaj, że trzeba spieszyć na pomoc Koralii... i to jak najprędzej... w przeciwnym bowiem razie...
 — Więc chodź!... chodźmy!...
 — Ale ten człowiek...
 — O! Koralię chodzi przedewszystkiem...
 — Jeśli on nas podpatrzy!... jeżeli zabierze złoto?!
 — Co mi tam złoto!...
 — O! nie mów tego, Patrycyuszu... Ach! złoto!... złoto!... Odkąd to złoto znalazło się w mojem posiadaniu, całe moje życie zmieniło się... Przeszłość się już nie liczy... ani nienawiść... ani miłość... tylko złoto ma wagę i znaczenie... tylko złoto. — Wolę sam umrzeć... i raczej niech Koralia umiera... niech