Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/176

się cały świat zapadnie... aniżelibym miał je utracić...
 — Więc czegóż chcesz?!... czegóż chcesz?
 Patrycyusz ujął obie ręce człowieka, który mianował się jego ojcem, a którego nienawidził z całej duszy... A teraz błagał go wejrzeniem i sercem... Płakałby, gdyby przypuścić mógł, że łzy wzruszą tego dziwacznego starca.
 — Czego chcesz?!...
 — Słuchaj... On tam jest nieprawdaż!
 — Tak jest.
 — W wielkiej sali?
 — Tak.
 — A więc... nie powinien stamtąd wyjść!...
 — Jakto?!..
 — Dopóki nie skończymy — niech tam siedzi...
 — Ależ!...
 — To bardzo proste... Wystarczy, żebyś zasunął rygle od zewnątrz... Wtedy nie będzie mógł wyjść...
 Tego było Patrycyuszowi za dużo.
 — Ależ to szaleństwo!... Ja miałbym się na to zgodzić!... Ocalił życie mnie... i Koralii!...
 — Ale teraz może ją zgubić... Zastanów się tylko. Jego obecność stoi na przeszkodzie oswobodzeniu Koralii... Zgadzasz się?
 — Nie.
 — Dlaczego? Czy wiesz kim jest ten człowiek?... To bandyta... nędznik, który dąży jedynie do zagarnięcia milionów. I ty masz skrupuły?... No, zgadzasz się?
 — Nie!... absolutnie nie!...
 — Tem gorzej dla Koralii... Widzę, mój chłopcze, że nie zdajesz sobie dokładnie sprawy z sytuacyi... Najwyższy czas, Patrycyuszu... Może już nawet za późno...
 — Milcz!...
 — Trzeba żebyś wiedział i wziął na siebie odpowiedzialność... Kiedy ten przeklęty murzyn następował mi na pięty, chcąc się na razie pozbyć Koralii, umieściłem ją w kryjówce prowizorycznej... — Myślałem, że ją za godzinę lub najwyżej dwie