Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/178

 Patrycyusz niósł go prawie w swoich silnych ramionach, podczas gdy Szymon bełkotał, — wytężając ostatek sił:
 — Tędy... teraz na prawo...
 Wyszli z domu i kierowali się ku mogiłom.
 — Czyś zamknął dobrze drzwi?... Zdaje się że dobrze... Słyszałem... O! to ten hultaj jest bardzo niebezpieczny... trzeba się z nim mieć na ostrożności... pamiętaj, żeś przysiągł...
 Zatrzymał się, aby zaczerpnąć nieco powietrza do swoich zgniecionych płuc.
 Ten przestanek — był nową torturą dla Patrycyusza, który cierpiał niewypowiedzianie, podtrzymując bezwładne ciało znienawidzonego wroga i jednocześnie powtarzając sobie w duchu, pełną grozy prawdę: „to mój ojciec... to mój ojciec“....
 Posuwali się naprzód bardzo powoli, krok za krokiem.
 — To tu — rzekł wreszcie Szymon.
 I wskazał ręką na cmentarzyk.
 — Ależ to groby...
 — Mój grób i grób Koralii... to tu...
 — Więc Koralia tam w grobie?!... za życia pogrzebana!... Ach! zgroza... ohyda!...
 Stary opadł na trawnik i wskazując wciąż palcem na groby powtórzył:
 — To tu...
 — Gdzie?... pod kamieniem mogilnym?...
 — Tak jest.
 — Więc ten kamień można podnieść?
 — Tak.
 — Ależ ja sam, chociaż jestem silny, nie zdołam tego uczynić... Trzebaby ze trzech ludzi do podźwignięcia takiego ciężaru...
 — Nie trzeba nikogo... wystarczy pocisnąć silnie.
 — Gdzie?
 — Tam na prawo...
 Patrycyusz posłuszny wskazaniu nacisnął z całej siły kamień, na którym widniały słowa: „Tutaj spoczywają Patrycyusz i Koralia“... I kamień dźwignął się odrazu w górę...