Strona:Leblanc - Złoty trójkąt.djvu/180

z Ya-Bonem skierował się w stronę pawilonu. Skoro znalazł się w westybulu, zaczął nadsłuchiwać. — W sali z górnem oknem don Luis pukał w ściany i zamknięte drzwi.
 — Doskonale — uśmiechnął się szatańskim uśmiechem. — I ten wpadł!... Doprawdy, że ci panowie nie są nazbyt sprytni!...
 Udał się do kuchni, gdzie otworzył kurek gazomierza. Zamierzał zrobić z don Luisem to samo, co mu się nie powiodło z Patrycyuszem i Koralią.
 Odpocząwszy kilka minut, wyszedł przez ogród na ulicę. Nie zapomniał przytem zasłonić sobie oczu żółtemi okularami.
 Na ulicy wsiadł w pierwszy lepszy wolny automobil i kazał się zawieźć na ulicę Guimarda. Tam wszedł do loży Vacherota.
 Vacherot przyjął go z niekłamaną serdecznością.
 — Ach! to pan, panie Szymonie!... Ale jakże pan wygląda!...
 — Cicho!... nie wymawiaj mego imienia... szepnął Szymon. — Czy nikt mnie nie widział?
 — Nikt. Ale co się panu stało? ktoś pana napadł?
 — Tak, ten murzyn...
 — A tamci?
 — Jacy tamci?
 — No, ci, którzy przyszli później... Patrycyusz...
 — A więc Patrycyusz był tutaj?...
 — Tak, przyszedł po pańskiem odejściu z jakimś swoim przyjacielem...
 — I tyś mu powiedział?...
 — Że jest pańskim synem?... Powiedziałem, trzeba było...
 — A więc to dlatego nie wydawał się wcale zdziwionym mojemi rewelacyami...
 — Gdzie oni są teraz?
 — Przy Koralii. Zdołałem ją uratować i oddałem pod ich opiekę... Ale nie o nią w tej chwili chodzi... Szybko!... lekarza!...
 — Jest tutaj lekarz w domu...
 — Nie chcę go. Czy masz książkę abonentów telefonu?